Το αρχιτεκτονικό γραφείο Labarch ανέλαβε την ανακαίνιση ενός διαμερίσματος 80 τ.μ, στον τρίτο όροφο πολυκατοικίας του 1980, στην περιοχή της Βούλας στην Αθήνα.

Η προϋπάρχουσα διαρρύθμιση τροποποιήθηκε ριζικά, ούτως ώστε να εξασφαλιστούν η καθαρότητα της κίνησης και η λειτουργικότητα των χώρων. Βασική σχεδιαστική χειρονομία αποτέλεσε η οργάνωση της κάτοψης, σε μια κατεύθυνση ενοποίησης των επιμέρους χώρων, ώστε να επιτυγχάνεται η άμεση συνδιαλλαγή μεταξύ τους, έτσι που τα όρια ανάμεσα σε ιδιωτικό και δημόσιο να καθίστανται δυσδιάκριτα.

Οι χώροι διημέρευσης, αλλά και οι χώροι διανυκτέρευσης δεν υπακούν στην αυστηρή λογική των οριοθετημένων δωματίων, αντίθετα θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μία αμφίδρομη κίνηση που ρέει από τον έναν χώρο στον άλλο.

Ως εκ τούτου, “καθαιρέθηκαν” τα δάπεδα, καθώς και οι εσωτερικές τοιχοποιίες στο σύνολό τους, έτσι ώστε η νέα δομή να δημιουργεί έναν ευανάγνωστο άξονα κίνησης, που λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος μεταξύ των επιμέρους λειτουργιών. Κεντροβαρικά της κάτοψης χωροθετούνται οι αποθηκευτικοί χώροι, οι οποίοι διαδραματίζουν τον ρόλο του μεταβατικού σταδίου, από τους χώρους καθημερινής διαβίωσης στο υπνοδωμάτιο. Στην κατεύθυνση αυτή συνηγορεί και το συνεχές μέτωπο που δημιουργείται από το σύμπλεγμα της κουζίνας και των λοιπών διαδοχικών κατασκευών, που “αναγιγνώσκεται” ως μια κοινή επιφάνεια και αποτελεί το κρυφό πέρασμα στα ενδότερα.

Δρύινες επενδύσεις διατρέχουν μεγάλο μέρος των επιφανειών και συντελούν στην αντίληψη του χώρου ως ενός ενιαίου συνόλου, συνθέτοντας ένα κοινό λεξιλόγιο. Ο σχεδιασμός κινήθηκε σε minimal γραμμές με ενιαίες λευκές επιφάνειες, που λειτουργούν ως ουδέτερος καμβάς για την ανάδειξη των ξύλινων επενδύσεων, οι οποίες προσδίδουν ζεστασιά στον χώρο. Ταυτόχρονα, ο ατμοσφαιρικός φωτισμός τονίζει τις βασικές χαράξεις και υπογραμμίζει την ποιότητα των υλικών.

Με την αφαίρεση των διαχωριστικών τοιχίων, η μεγάλη πρόκληση που ανέκυψε ήταν η εμφάνιση των δοκαριών, που αποκαλύπτουν την πρότερη δομή της κατοικίας. Εξαιτίας του χαμηλού ύψους του χώρου, αλλά και για λόγους συνέπειας της κατασκευής, επιλέχθηκε η διατήρηση και ανάδειξή τους, ως ίχνη της πρότερης κατάστασης. Με αυτόν τον τρόπο, χωρίς να κατακερματίζεται ο χώρος, η άνοψη δημιουργεί νοητά έναν χαλαρό διαχωρισμό μεταξύ των λειτουργιών. Το κεντρικό δοκάρι, προκειμένου να αποκτήσει εμφατική παρουσία, διαπλατύνθηκε, επενδύθηκε με καπλαμά πριονωτού δρυός, ενώ τοποθετήθηκε σε εσοχή γραμμικός φωτισμός. Στην προβολή του και σε συνέχεια με τον πάγκο της κουζίνας, τοποθετήθηκε η τραπεζαρία. Ο προϋπάρχων ημιυπαίθριος χώρος,ο οποίος πλέον αποτελεί επέκταση του καθιστικού, μετατράπηκε σε μία φωτεινή και άνετη γωνία διαβάσματος με άπλετο φως που μπαίνει από τα υαλοστάσια.