GD Residence

Το παρόν έργο αφορά στην ανακαίνιση ενός διαμερίσματος 80τμ που βρίσκεται στον τρίτο όροφο πολυκατοικίας του 1980, στη Βούλα.

Η προϋπάρχουσα διαρρύθμιση τροποποιήθηκε ριζικά, ούτως ώστε να εξασφαλιστούν η καθαρότητα της κίνησης και η λειτουργικότητα των χώρων.

Βασική σχεδιαστική χειρονομία αποτέλεσε η οργάνωση της κάτοψης σε μια κατεύθυνση ενοποίησης των επιμέρους χώρων, ώστε να επιτυγχάνεται η άμεση συνδιαλλαγή μεταξύ τους, έτσι που τα όρια ανάμεσα σε ιδιωτικό και δημόσιο να καθίστανται δυσδιάκριτα. Οι χώροι διημέρευσης, αλλά και οι χώροι διανυκτέρευσης δεν υπακούν στην αυστηρή λογική των οριοθετημένων δωματίων, αντίθετα θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μία αμφίδρομη κίνηση που ρέει από τον έναν χώρο στον άλλο.

Ως εκ τούτου, καθαιρέθηκαν τα δάπεδα, καθώς και οι εσωτερικές τοιχοποιίες στο σύνολό τους, ούτως ώστε η νέα δομή να δημιουργεί έναν ευανάγνωστο άξονα κίνησης που λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος μεταξύ των επιμέρους λειτουργιών. Κεντροβαρικά της κάτοψης χωροθετούνται οι αποθηκευτικοί χώροι, οι οποίοι διαδραματίζουν το ρόλο του μεταβατικού σταδίου από τους χώρους καθημερινής διαβίωσης στο υπνοδωμάτιο. Στην κατεύθυνση αυτή συνηγορεί και το συνεχές μέτωπο που δημιουργείται από το σύμπλεγμα της κουζίνας και των λοιπών διαδοχικών κατασκευών που αναγιγνώσκεται ως μια κοινή επιφάνεια και αποτελεί το κρυφό πέρασμα στα ενδότερα.

Δρύινες επενδύσεις διατρέχουν μεγάλο μέρος των επιφανειών και συντελούν στην αντίληψη του χώρου ως ενός ενιαίου συνόλου, συνθέτοντας ένα κοινό λεξιλόγιο.

Ο σχεδιασμός κινήθηκε σε minimal γραμμές με ενιαίες λευκές επιφάνειες που λειτουργούν ως ουδέτερος καμβάς για την ανάδειξη των ξύλινων επενδύσεων που προσδίδουν ζεστασιά στο χώρο. Ταυτόχρονα, ο ατμοσφαιρικός φωτισμός τονίζει τις βασικές χαράξεις και υπογραμμίζει την ποιότητα των υλικών.

Με την καθαίρεση των διαχωριστικών τοιχίων η μεγάλη πρόκληση που ανέκυψε ήταν η εμφάνιση των δοκαριών που αποκαλύπτουν την πρότερη δομή της κατοικίας. Εξ αιτίας του χαμηλού ύψους του χώρου, αλλά και για λόγους συνέπειας της κατασκευής, επιλέχθηκε η διατήρηση και ανάδειξη τους ως ίχνη της παρελθούσας κατάστασης. Με αυτόν τον τρόπο, χωρίς να κατακερματίζεται ο χώρος, η άνοψη δημιουργεί νοητά έναν χαλαρό διαχωρισμό μεταξύ των λειτουργιών. Το κεντρικό δοκάρι προκειμένου να αποκτήσει εμφατική παρουσία διαπλατύνθηκε, επενδύθηκε με καπλαμά πριονωτού δρυός και παρέλαβε σε εσοχή γραμμικό φωτισμό. Στην προβολή του και σε συνέχεια με τον πάγκο της κουζίνας τοποθετήθηκε η τραπεζαρία. Ο προϋπάρχων ημιυπαίθριος χώρος που πλέον αποτελεί επέκταση του καθιστικού μετατράπηκε σε μία φωτεινή και άνετη γωνία διαβάσματος με άπλετο φως που μπαίνει από τα υαλοστάσια.